Κυκλοφόρησε το AC’98 Magazine, το περιοδικό του Σ.Φ. ΑΕΛ “Athens Club”!

Πριν την έναρξη του ματς ΑΕΛ-οσφπ στο Αλκαζάρ (30/8/2009), μοιράστηκαν 5.000 τεύχη, τα οποία αγκαλιάστηκαν με ενθουσιασμό από τον κόσμο της ΑΕΛ.

Το AC’98 Magazine είναι το πρώτο συνδεσμιακό περιοδικό που κυκλοφορεί στον οπαδικό χώρο της ΑΕΛ και από τα ελάχιστα σε πανελλαδικό επίπεδο.

Ο σκοπός που υπηρετεί συμπίπτει με τον σκοπό ίδρυσης και λειτουργίας του "ATHENS CLUB" και δεν είναι άλλος από την διάδοση της ιδέας της ΑΕΛ και μόνο.

Για την περιοχή της Λάρισας, το περιοδικό διατίθεται από το καφέ “Versus”, το καφέ “Μοναχά Λάρισα” και τα γραφεία του Σ.Φ. ΑΛΚΑΖΑΡ.


EDITORIAELΥπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι αυτή η πόλη έχει βαλθεί να σε τρελάνει. Ο χρόνος κυλάει αμείλικτα μέσα στο αυτοκίνητο ή στο λεωφορείο, όταν είσαι κολλημένος στο μποτιλιάρισμα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και οι σκέψεις για το τι θα σου πούνε πάλι στην δουλειά, στο σπίτι, στο πανεπιστήμιο, κάνουν το κεφάλι σου να πονάει. Αυτός είναι ο πρωινός πονοκέφαλος, ένας από τους πολλούς πονοκεφάλους που σε περιμένουν μέσα στην ημέρα που ακολουθεί.

Κι’ όμως κάπου εκεί στην άκρη του ματιού, υπάρχει μια σπίθα, μία αχτίδα χαράς και αισιοδοξίας, μία σταθερή αξία. Υπάρχει η ΑΕΛ, η ιδέα που γεμίζει τη ζωή μας. Μερικές φορές τα λόγια αποδεικνύονται πολύ φτωχά στο να περιγράφουν συναισθήματα. Πρέπει να το ζήσεις για να το πιστέψεις, ειδάλλως δεν μπορείς να το περιγράψεις επαρκώς με λόγια. Πως μπορείς, άραγε, να περιγράψεις το καρδιοχτύπι σου όταν βλέπεις ένα παιδάκι στο Σύνταγμα που κρατάει ένα μπαλόνι στο σχήμα ενός αλόγου? Πως μπορείς να περιγράψεις την λαχτάρα που σε κρατάει άυπνο το βράδυ πριν από το ταξίδι στο Αλκαζάρ? Πως μπορείς να περιγράψεις την χαρά, την προσμονή, τον ενθουσιασμό που υπάρχει στις παρέες μας όταν σχεδιάζουμε τις εκδρομές μας, ακόμη και στα πιο τρελά μέρη για να δούμε την ΑΕΛΑΡΑ?

Πάνε ήδη 11 χρόνια από το 1998, τότε που κάποιοι πραγματικά «τρελοί» ΑΕΛΑΡΕΣ αποφάσισαν να ιδρύσουν και να στεγάσουν τα βυσσινί όνειρά τους, εκεί στο κέντρο της Αθήνας. Το να προσπαθήσει κάποιος να απαριθμήσει τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν αυτά τα παιδιά εντός και εκτός Αττικής, θα ήταν ίσως όμορφο, μόνο που θα απαιτούσε πολύ περισσότερες σελίδες στο περιοδικό που κρατάτε σήμερα στα χέρια σας. Άλλωστε, είναι σε όλους γνωστό πως η ιδέα της ΑΕΛ πρέπει να υπηρετείται πιστά χωρίς ανταπόδωση και χωρίς προβολή των «υπηρετούντων»…

Από τότε μέχρι σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Πρόσωπα και καταστάσεις έχουν αλλάξει, όμως η φλόγα παραμένει άσβεστη και η σημαία δεν κατέβηκε ούτε λεπτό από τον ιστό της εκεί στην Ομόνοια. Το πάθος μας παραμένει αναλλοίωτο και έχει αγκαλιαστεί πλέον από μεγάλο αριθμό ανθρώπων τόσο εντός όσο και εκτός Αθήνας. Πολλοί άνθρωποι πλέον προσφέρουν απλόχερα τις απόψεις τους που ζυμώνονται ώστε να προκύψουν οι καλύτερες κινήσεις και δράσεις για την διάδοση και γιγάντωση της ιδέας της ΑΕΛ.

Μία τέτοια κίνηση αποτελεί το περιοδικό του ATHENS CLUB που κρατάτε σήμερα στα χέρια σας. Το περιοδικό αποτελεί μία ομαδική προσπάθεια και περικλείει τον μόχθο πολλών ανθρώπων που ένιωσαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν με όλους εσάς που πιστεύετε στην ίδια ιδέα. Με όλους εσάς που υποκλίνεστε μόνο σε μία βασίλισσα, την βασίλισσα της καρδιάς μας την ΑΕΛ.

Ελπίζουμε πραγματικά να σας αρέσει η προσπάθειά μας. Το μόνο που μπορούμε να σας υποσχεθούμε είναι πως θα προσπαθήσουμε να είμαστε κοντά σας όσο συχνότερα γίνετε. Πάντοτε με το ίδιο μεράκι, με την ίδια φλόγα που δεν σβήνει η ρημάδα, όσο και αν προσπαθούνε κάποιοι να την σβήσουν, αντιθέτως φουντώνει ακόμη περισσότερο. Το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας είναι μία μικρή απόδειξη των παραπάνω.

Και αυτό είναι μόνο η αρχή….

ΒΥΣΣΙΝΙ ΟΥΡΑΝΟΣ
Τα μάτια του έτσουζαν από τις ατέλειωτες ώρες στον υπολογιστή ψάχνοντας το ίντερνετ. Πριν από λίγες ώρες είχε ακούσει πως ένα πολύ μεγάλο όνομα πρόκειται να κλείσει στην ΑΕΛ. Όμως οι περιγραφές των δημοσιογράφων ήταν ασαφείς, ενώ η χώρα καταγωγής του ποδοσφαιριστή εναλλάσσονταν κάθε μία ώρα, αφού το ένα σάιτ έγραφε πως ήταν από το Περού και το άλλο πως πρόκειται για ομογενή από τη Σουηδία! «Δεν βγαίνει άκρη», σκέφτηκε και σηκώθηκε από την καρέκλα για να πάρει ένα παυσίπονο.

Τότε ήταν που η ματιά του έπεσε σε εκείνες τις κορνίζες στους τοίχους του δωματίου του και κατάλαβε ότι άδικα σπατάλησε τον χρόνο του. Οι κορνίζες αυτές ήταν οι μόνες που έμειναν αλώβητες στο πέρασμα του χρόνου και στις διαρκείς ανακαινίσεις του σπιτιού. Ποιος άλλωστε μπορούσε να βρει την δύναμη να ξεκρεμάσει τις φωτογραφίες του Μουσιάρη, του Κουκολίτσιου και του Μητσιμπόνα? Πήγε κοντά τους και άγγιξε με δέος τις κορνίζες των αδικοχαμένων παιδιών της ΑΕΛ. Άξαφνα η σκέψη του πήγε πολλά χρόνια πίσω. Θυμήθηκε τις ασπρόμαυρες εικόνες από τον «χορό» των δύο παλικαριών στο γρασίδι του Καραϊσκάκη το ΄79 στο αλησμόνητο 4-3. Θυμήθηκε ξανά το αλησμόνητο ψαλιδάκι του αρχηγού την πρωτομαγιά του ΄88, τότε που όλη η Ελλάδα γονάτισε μπροστά στο μεγαλείο της βυσσινί λεβεντιάς. Μελαγχόλησε. Τότε ήταν όλα πιο αυθεντικά. Η χαρά που του έδωσαν αυτά τα παλικάρια δεν συγκρίνεται με κανένα μεταγραφικό «μπαμ», κι’ ας είναι πολλές από τις στιγμές ασπρόμαυρες ή με θολό ήχο και εικόνα. Βλέπεις, οι λεβέντες μας «έφυγαν» πριν από την ψηφιοποίηση της εικόνας και πολύ πριν από τις τρισδιάστατες αναλύσεις των «δημοσιογράφων» και των παλαίμαχων «ποδοσφαιριστών».

Για μια στιγμή σκέφτηκε να επιστρέψει στον υπολογιστή, αλλά δεν ήθελε να βεβηλώσει τις μνήμες που βίωνε. Το παυσίπονο ήταν πλέον αχρείαστο. Ο πονοκέφαλος είχε, περιέργως, περάσει και ήταν σχεδόν σίγουρος πως αυτό συνέβη όταν θυμήθηκε το μαγικό ψαλιδάκι του σταυραετού Γιώργου Μητσιμπόνα. «Η γιατρειά της ψυχής μας είναι το ένδοξο παρελθόν που στέκεται ως φάρος για ένα λαμπρότερο μέλλον», σκέφτηκε, «αρκεί ποτέ να μην ξεχνάμε όλους αυτούς που έφυγαν για την βυσσινί ιδέα, για την ΑΕΛΑΡΑ μας». Με τις σκέψεις αυτές βγήκε στο μπαλκόνι. Είχε αρχίσει ήδη να ξημερώνει και η Ακρόπολη λούζονταν ήδη με τις πρώτες ηλιαχτίδες. Κάπου εκεί δίπλα στον ήλιο που έκανε την εμφάνισή του, θα ορκιζόταν πως είδε κάτι σε βυσσινί χρώμα. Χαμογέλασε. Έπρεπε να πάει μέσα να ετοιμαστεί αφού σε λίγο θα έφευγε για το Αλκαζάρ. Σήμερα έφευγε πιο χαρούμενος από κάθε άλλη φορά και δεν υπολόγιζε τα χιλιόμετρα που έπρεπε να διανύσει. Ήταν σίγουρος ότι τα παλικάρια θα τον βλέπουν με χαρά από ψηλά να φωνάζει για την κοινή τους αγάπη. Την ΑΕΛ.

Ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει τόσο για τους ποδοσφαιριστές, όσο και για τους οπαδούς της ΑΕΛ που δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας. Ήταν το χρέος του και ήταν αποφασισμένος να το επιτελέσει στο ακέραιο. Το ίδιο χρέος που βαραίνει όλους όσους πιστεύουν στην μεγάλη ιδέα της μοναδικής μας βασίλισσας.


ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ