ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Μέρος πρώτο: Τα πήλινα πόδια του καλοκαιριού

Όλοι τα ξέρουν,όλοι τα σχολίασαν: οι αντίπαλοι μας ειρωνεύτηκαν για τις απίστευτες γκάφες, εμείς δαγκωθήκαμε τόσες φορές εξαντλώντας τα αποθέματα υπομονής και κριτικής σκέψης. Τα πήλινα πόδια του καλοκαιριού όλοι τα ένιωσαν στο πετσί τους και όλοι μαζί τελικά τα πληρώσαμε… Αυτά κλώτσησαν τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς στον αγύριστο και αυτά συνεχίζουν να μας βάζουν τρικλοποδιές μέχρι σήμερα. Όλοι τα έμαθαν, τα αναγνώρισαν και τα ονόμασαν εκτός από αυτούς που πρέπει… και έναν ακόμα ζεστό μήνα να είχαμε τότε, πάλι θα καταφέρναμε να αργήσουμε και να ζαλιστούμε μέσα σε σενάρια διαστημικής μεταγραφολογίας. Λες και τα ζήτησε ποτέ κανείς…

Μέρος δεύτερο: Ο αυτόματος πιλότος.

Κάπως έτσι όμως, ακόμα και με ελλείψεις, προέκυψε μια απίθανη ποδοσφαιρική Βαβυλωνία. Μια ταραγμένη ανανέωση υλικού κυρίως με ξένα πρόσωπα που χρειαζόταν τεράστιο θάρρος και αποφασιστικότητα για ΄ΔΟΥΛΕΙΑ΄, μια δραστική αλλαγή προσώπων που έβγαζε μια επιπολαιότητα για τους κινδύνους που έκρυβε. Από εκείνη την στιγμή και μετά, ανέλαβε ο αυτόματος πιλότος, ο άγρυπνος φρουρός της ΑΕΛ που φροντίζει να μεταμορφώνει τα λάθη σε σωστά. Εικασίες για δουλειά εκτός γηπέδου και προσπάθεια να γίνει το συνοθύλευμα ομάδα, κρίνοντας από το αποτέλεσμα, δύο ερμηνείες έχουν: ή είναι όλες ψεύτικες ή αυτοί που προσπαθούσαν για αυτό δεν έχουν υποψία ικανότητας. Το ορατό και το βέβαιο μέχρι σήμερα είναι πως ο αυτόματος πιλότος είναι ο μοναδικός που βρίσκεται κοντά στην ομάδα.

Μέρος τρίτο: Νικώντας και τον θάνατο.

Μερικές φορές η μοίρα, όσο σκληρή και αν είναι, σου δίνει μια μεγάλη ευκαιρία με τις δύο όψεις σου. Ο θάνατος χτύπησε ξανά την ομάδα μας, μπροστά στη σκοτεινή συγκυρία όλοι γίναμε μια γροθιά, ήρθε μια συναισθηματική φόρτιση που έδειξε ότι έφερε μαζί της μια γενική αφύπνιση, μια εγρήγορση, μια συστράτευση. Μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα η φετινή μετριοπάθεια, αδιαφορία, νωχελικότητα κατάφεραν να ξεπεράσουν και τον θάνατο ατιμάζοντας με πολύ εύκολο τρόπο τη μαύρη φανέλα του πένθους σε μια αστεία επαρχιακή έδρα…

Μέρος τέταρτο: Η ειρωνεία του πράγματος…

Λίγο πριν το πένθος ξεθωριάσει, στον αγώνα που τιμήθηκε η μνήμη του αδικοχαμένου Αντόνιο, η ομάδα μας, εξαντλώντας τα αποθέματα συντηρητικότητας και αναμονής κατάφερε να σφραγίσει τη βαριά αυτή μέρα με μια πολύτιμη βαθμολογικά νίκη με ένα γκολ του πιο κοντινού ανθρώπου του εκλιπόντος. Η ειρωνεία είναι πως η νίκη αυτή σημειώθηκε απέναντι στην ομάδα που μας έδειξε και συνεχίζει να μας δείχνει με ποιόν τρόπο γίνεται σωστά αυτό που εμείς το καλοκαίρι κάναμε λάθος με όλους τους τρόπους….

Μέρος πέμπτο: Η ανωτερότητα που θα φέρει το φωτοστέφανο

Βέβαια όταν αρχίζεις και συχνάζεις σε κακόφημους και επικίνδυνους δρόμους σαν αυτούς που διαλέξαμε φέτος, όλο και κάποιο δάχτυλο θα γαργαλήσει τον πισινό μας. Όμως εμείς οι ιεραπόστολοι του ελληνικού ποδοσφαίρου θα συνεχίσουμε αδιαμαρτύρητα να υπομένουμε τους διαιτητικούς βιασμούς που ψαλιδίζουν σε βαθμούς και παρουσίες τις δυνατότητες μας, μέχρι να γίνουμε μάρτυρες και αναγνωριστούμε από την εκκλησία του φίλαθλου πνεύματος. Με αυτή την αμετακίνητη εμμονή μας είμαστε κοντά ακόμα να ακυρώσουμε και την έννοια της έδρας μας, στο Αλκαζάρ που θα περάσει στην ιστορία σε κάποιους μήνες με τον πιο άδοξο επίλογο.

Μέρος έκτο: Μια συμβολική σκηνή…

Το μεσημέρι του Σαββάτου 19 Δεκεμβρίου δύο λεωφορεία με οργανωμένους οπαδούς της ΑΕΛ κατευθύνονται προς την Λιβαδειά. Οι κουβέντες για τη σπουδαιότητα του αγώνα έχουν φουντώσει, οι βαθμολογικοί υπολογισμοί δίνουν και παίρνουν, όλοι μιλούν για τον αγώνα φωτιά που θα κλείσει τον άσχημο πρώτο γύρο. Κάποια στιγμή σε μια έξοδο εντοπίζεται το λεωφορείο της ομάδας που κινείται προς την εθνική οδό με ταχύτητα. Εκατό κεφάλια κολλάνε στα τζάμια των λεωφορείων περιμένοντας τη στιγμή που η ομάδα θα περάσει δίπλα τους. Αρχίζουν να χαιρετούν, να φωνάζουν, να χτυπούν τα τζάμια και να εμψυχώνουν τους παίκτες για να πάρουν πίσω την αντίδραση των ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ. Τίποτα δεν είναι τυχαίο….

Μέρος έβδομο: Ο αγώνας που κράτησε 25΄λεπτά.

Τα ζόμπι μπαίνουν μουδιασμένα για προθέρμανση τουλάχιστον 20 λεπτά μετά τους αντιπάλους. Για άλλη μια φορά έχουν την φετινή τους συνέπεια: νωθρότητα, αργές αντιδράσεις, απόλυτη έλλειψη πάθους και ίχνος διάθεσης να κυνηγήσουν κάποιο στόχο.
Καταφέρνουν να διασύρουν και να ατιμώσουν ως και τη μαύρη φανέλα του πένθους μόλις σε 25 λεπτά. Δέχονται γκολ με τρόπους που δεν φαντάζεται κανείς με μια παρουσία σκέτη προσβολή. Ο αγώνας αυτός τουλάχιστον για μας κράτησε 25 λεπτά που έμοιαζαν όμως με αιώνα, όπως όλοι οι αγωνιστικοί εφιάλτες.

Μέρος όγδοο: The show must go on.

Είναι απίθανο πόσο φτωχό μπορεί να γίνει το πλούσιο Ελληνικό λεξιλόγιο. Η μια λέξη που έχει δολοφονηθεί στις τάξεις της ΑΕΛ φέτος είναι η ¨συγνώμη¨ Ο προπονητής μας δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να μεταφράσει το μήνυμα που θέλαμε να στείλουμε με την αποχώρηση μας από το γήπεδο. Συνέχισε τις ξύλινες συνεντεύξεις τύπου, αυτές τις πλαγιοκοπήσεις της αλήθειας που μας έχουν τρελάνει μήνες τώρα. Όλοι μας ξέρουμε, όλοι μας περιμένουμε να ακούσουμε τα πράγματα με το όνομα τους. Ο προπονητής θεώρησε πως έπρεπε δικάσει την απόφαση των οπαδών… τα υπόλοιπα μπορεί να τα κρατήσει για τον εαυτό του. Σε αυτό τον σκεπασμένο, διοικητικό πολιτισμό της ΑΕΛ υπάρχουν όλα τα δικαιώματα εκτός από αυτά που ζέχνουν ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Κάπως έτσι πορεύεται η φετινή άγευστη, άχρωμη και αποστειρωμένη ΑΕΛ των αποστάσεων. Η φετινή λανθασμένη ΑΕΛ του αυτόματου πιλότου που έφτασε πάλι να περιμένει το παραμύθι των Χριστουγέννων… Το αφεντικό της σε τροχιά γύρω από ένα ιδεατό ποδοσφαιρικό σύμπαν, ο προπονητής της φυλακισμένος στα μισόλογά του, οι παίκτες της κοιμισμένοι στον αδιάφορο θάλαμό της. Τους ευχαριστούμε όλους για το Χριστουγεννιάτικο δώρο τους….